BİR SİMİTÇİ VARDI.

BİR SİMİTÇİ VARDI

Bugün büyük büyük laflar etmek için, bilgisayar başına oturdum. Lise yıllarımda mahallemizden geçen bir simitçi vardı. Ev sahibimizin kızı Halime'yi görebilmek için, pencereye baktığında biz de onu görüyorduk. Okul yolunda gördüm, bu simitçiyi... Düştü düşecek gibi yürüyordu. Gerçekten paat diye düştü. Kendisi bir yana, simit tablası ve simitler ise öbür yana  savruldu. Ağzından köpükler saçılıyordu. Kalabalık üşüştü. Her kafadan bir ses, çıkmaya başladı. Kimisi kolonya kimisi soğan bulun diye bağırıyordu. O zamanlar sağlık hizmetleri bu kadar yaygın değil. Neyse bir evden bir kova soğuk su geldi. Simitçi genç o dökülen suyun şiddetiyle, ayıldı. Kaldırıma oturdu. İlaç arıyordu ceplerinde... Bulamadı. Bir beyefendi ona yardım etmek istedi. İlacını en yakın eczaneden aldı. Orada toplananlar da, sokağa savrulan simitleri hayır olsun diye aldılar. Daha sonraki günlerde, ne simitçiyi ne de onu tanıyıp anlatan kimseyi göremedim. O sahne hala gözlerimin önünde canlanır.

2011 yılında hastalandığım ve doktor doktor gezdiğim zamanlarda da, o biçare simitçiyi hep hatırladım. Sevdiği kızı alamadı. Kimbilir ne oldu? Ne acılar çekti. İnşaallah hastalığına bir doktor derman olmuştur. Rahat bir ömür sürmüştür.